A comuñón na creación de Deus

A comuñón na creación de Deus

ea nosa responsabilidade cristiá

Pr. Jorge Pinheiro, PhD

Primeira parte

Os relatos bíblicos describen a creación do ceo e da terra, obra do Eterno, a través da indicación "eo Espírito de Deus se movía por riba da auga" (Gn 1.2). Isto quere dicir que o Espírito divino é Persoa creadora e presenza do Eterno, sendo a creación dunha realidade formatada por El. E é o mesmo Espírito quen clama pola liberdade redentora da creación escravizada.

"Un día o propio Universo quedará libre do poder destrutor que o mantén escravo e tomará parte na gloriosa liberdade dos fillos de Deus. Pois sabemos que ata agora o Universo todo xeme e sofre como unha muller que está en traballo de parto "(Rm 8.21-22).

O Espírito é o poder atuante do Creador ea forza de vida das criaturas. O Espírito é a fonte da vida. Por iso, todo o que existe e vive manifesta a súa presenza. El transforma a comuñón co Pai eo Fillo na comuñón da creación, na que as túas obras, cada cal ao seu xeito, se comunican con Deus. A existencia, a vida e as relacións están firmados no Espírito, "pois nel vivimos, nos movemos e existimos" (At 17.28).

Así, desde a comuñón trinitária, o ser humano forma parte da creación e é dependente dela. Vive dentro dun contexto de interdependencia coa creación. Dende o principio, o noso futuro está conectado ao chan, á auga e ao aire. Deus nos pon xunto e coa natureza para traballar esa mesma natureza (Gn 2.15). Non habería falta (2.8-9) se sabemos administrar. Dependemos do chan e del recibimos o noso sustento. Pertencemos a este mundo creado e é el que ofrece a base para a nosa existencia. A vida comeza e se orienta baixo o coidado de Deus.

"Oh Señor, ti tes feito tantas cousas e foi con sabedoría que as fixeches. A terra está chea das túas criaturas "(Sl 104.24).

"Todos estes animais dependen de ti, esperando que lles deas alimento no tempo certo. Ti dás a comida, e comen e quedan satisfeitos. Cando escondes a cara, fican con medo; se cortas a respiración que lles dás, eles morren e volven ao po de onde saíron. Porén, cando lles dás o golpe de vida, eles nacen; e así dás vida nova á terra "(Sl 104.27-30).

Hoxe, pensamos que o mundo é un obxecto para a nosa explotación, no canto de suxeito á glorificación de Deus. En gran parte, ignoramos as necesidades doutras formas de vida. Esa actitude utilitarista de ver e actuar é pecado, é unha falta de respecto para co Espírito de Deus.

O reto do coidado amoroso

É Deus quen dá e quen sostén a vida de todo o universo. Súa preocupación por atender ás necesidades básicas (comer, beber e levar) non se restrinxe ao ser humano, pero se estende a toda a natureza, reflectida nos paxaros e nas flores do campo.

"É Deus quen viste a herba do campo, que hoxe dá flor e mañá desaparece, queimada no forno. Entón é claro que vestirá tamén vós, que teñen unha fe tan pequena "(Mt 6.30).

O universo enteiro depende do coidado amoroso de Deus, que non descoida de ningunha criatura. Os lírios, por exemplo, caracterizados pola súa fraxilidade e vida curta, son vestidos de tal xeito que nin Salomón usaba roupa tan bonitas como estas flores. (Mt 6,29).

Creación significa que todo é completamente obra de Deus. Deus é o autor de todo, o deus persoal e salvífico, que se revelou como puro amor. Toda a realidade brota da pura iniciativa deste amor divino, puro don gratuíto.

Pero o ser humano forma parte da creación, depende dela e é o seu coidador. O ser humano, como o resto da creación, foi creado "segundo a súa especie" (Gn 1.24 e 25), só que a imaxe e semellanza de Deus (Gn 1.26-27). A imaxe de Deus é elaborada en termos do ámbito administrativo que o ser humano tería sobre o resto da creación. O ser humano foi creado a imaxe de Deus, non só pola súa liberdade e dereito á elección, pero tamén pola postura que asume ante a creación, unha postura de soberanía en amor e comuñón, que debe reflectir a soberanía de Deus (Gn 1.26- 28). O ser humano non foi creado só para realizar unha administración espiritual, pero foi creado para ordenar a creación.

"Con todo, fixeches o ser humano inferior soamente a ti mesmo e lle leste a gloria ea honra dun rei. Ti lle deste poder sobre todo o que creaches; ti puxeches as cousas baixo o dominio del: as ovellas eo gando e os animais salvaxes tamén; os paxaros e os peixes e os seres que viven no mar "(Sl 8.5-6).

Esa administración humana sobre a creación chamamos de mandato cultural. Ser creado á imaxe de Deus é ser responsable do planeta e por todas as formas de vida!

A soberanía humana implica responsabilidade para preservar a orde que Deus creou e promover a existencia de todos os seus elementos. Tal soberanía non implica en liberdade para roubar, matar e destruír. Os seres humanos son mordomos de Deus, responsables ante el e cuxa primeira tarefa é asegurar a permanencia e equilibrio da creación.